مجله یغما
| مجلهٔ یغما | |
|---|---|
 | |
| نویسنده | حبیب یغمایی |
| ناشر | انتشارات یغما |
| محل نشر | تهران |
| تاریخ نشر | فروردین۱۳۲۷ |
| موضوع | ادبی، پژوهشی، اجتماعی و تاریخی |
| نوع رسانه | ماهنامه |
خرم‌آباد بالای قلعه فلک‌‌الافلاک
مجلهٔ یغما بزرگ‌ترین خدمت حبیب یغمایی به زبان و ادب فارسی و پژوهش‌های ایرانی است. مجلهٔ مذکور از منظم‌ترین انتشارات دوره خود بود که اول هر ماه به‌چاپ می‌رسید. یغما پردوام‌ترین مجلهٔ ادبی صد سال اخیر ایران است.
آشنایی نخست
یغما نشریه‌ای ادبی و پژوهشی است که یکی از اهداف آن آشناکردن مردم این سرزمین با بزرگان علم و ادب، آثار آن‌ها و پیشینه‌ٔ ایران است. درون‌مایه‌ٔ مجله، آثار نامدارترین و بزرگ‌ترین محققان معاصر ایران است. در این اثر مقاله‌های ادبی و پژوهشی عیناً درج شده و با شیوه‌ای جذاب و گیرا به آن‌ها پرداخته شده است. یغما از منابع ادبی بسیار مهم ایران در سال‌های ۱۳۲۷ تا ۱۳۵۷ به‌شمار می‌رود؛ اما علاقه‌ٔ چندانی به ادبیات نو نشان نداد. همچنین مجله طیِ سال‌هایِ انتشارش از مطالب نویسندگان نوقلم نیز استقبال می‌کرد. اگر بخشی از نوشته‌های تازه‌کاران ایراد داشت سردبیر در پایین صفحه یا صفحه‌های پایانی هر شماره، اشتباه را ذکر می‌کرد و درست آن را به‌کار می‌برد.
غلطِ دانشجو
داستان، همان داستانِ شعر بهار و غلط دانشجوست:
- هنگامی‌که یغمایی با سِمت رئیس فرهنگ کرمان به آن شهر رفت، پیش از آن با خیالی آسوده مجله را به دست برادرش اقبال سپرد و از محمدابراهیم باستانی پاریزی که در آن وقت دانشجو بود درخواست کرد تا اقبال را در این امر همراهی کند؛ اما خوش خیالی بود که همه‌چیز مرتب و طبق روال پیش رود! چون داستان غلط مشهور و خراب‌کاری و دست‌بردن در شعر ملک‌الشعرا بهار در نبود یغمایی رخ داد و او روحش هم خبردار نبود. باستانی پاریزی می‌خواست لطفی کند و به‌مناسبت درگذشت علامه قزوینی شعری درخورِ وی در مجله به‌چاپ برساند که هنگام خواندن دیوان اشعار بهار این فکر به سرش می‌زند و شعری که بهار در رثای عارف قزوینی سروده را اول تغییر می‌دهد و سپس با ذوق و شوق در مجله درج می‌کند و به خیال خود می‌گوید که حتماً ملک‌الشعرا نیز از این انتخاب مشعوف خواهند شد! حبیب از راه می‌رسد و محمدتقی بلافاصله به او تلفن می‌کند که ای‌فلانی! با شعر زیبای من چه کردی؟ حبیب مات و مبهوت فقط می‌گوید چشم آقا، بله آقا، حق با شماست آقا درست می‌فرمایید... و به گردن می‌گیرد که شعر را خود تغییر داده اگر غیر از این می‌کرد بهار قیامتی به‌پا می‌کرد که چرا یک بچه‌ْدانشجو شعر مرا خراب کرده! و این‌گونه شد که گفت حبیب شعر مرا خراب کرد![۱]
مجله‌ای به نام یغما
مجله‌ای ادبی، پژوهشی، تاریخی و اجتماعی، با نام یغما به‌کوشش حبیب یغمایی در سال۱۳۲۷ چاپ شد. ترتیب انتشار مجله، اول هر ماه بود و سردبیر تأکید داشت باید در ابتدای هر ماه، شمارهٔ مخصوص همان ماه منتشر شود و از جمله نشریات منظمی بود که نظم و ترتیب آن تا پایان حفظ شد. انتشار یغما اهداف بسیاری را در پی داشت. مهم‌ترین آن‌ها حفظ زبان و ادب فارسی و نخواندن مجلات بی‌بنیاد بود.
بعضی شماره‌ها
ویژهٔ سالِ اول، چهارم و ششم
در سال نخست، ۱۰ شماره از مجله منتشر شد و به‌جای دو شمارهٔ ۱۱ و ۱۲، کتاب اقبال لاهوری به نوشته‌ٔ مجتبی مینوی به‌چاپ رسید. از دیگر شماره‌های ویژه می‌توان به شماره۱۲، سال چهارم(۱۳۳۰) و ششم(۱۳۳۲) اشاره کرد که رساله‌ای به ضمیمهٔ مجله چاپ شد و برای مشترکین ارسال شد.[۲]
شمارهٔ۱۲ سال۱۴
سردبیر در سرمقالهٔ شمارهٔ۱۲ سال۱۴ نوشته: هدف از انتشار یغما چاپ پژوهش‌ها و تحقیقات ایران‌شناسی است.
- «نظر اصلی از ایجاد مجلهٔ یغما انتشار مطالب و مباحثی است که ادب‌پژوهان را مفید افتد با عباراتی فصیح و اصیل که فارسی زبانان را به‌کار آید.»
دلیل شهرت
کمتر مجله‌ای مانند یغما پیدا می‌شود چه از حیث محتوا و چه ظاهر و نظم. چون این نشریه، حاصل سالها تجربه و تلاشِ با عشقِ یغمایی بود. یغما ناشر اندیشه‌‌ٔ ادیبانی چون علامه قزوینی، دهخدا، بهار، فروزانفر، مینوی، فروغی، سیدحسن تقی‌زاده، احمد بهمنیار و... بود. آثار مشهور دهه‌های سی، چهل و پنجاه در این مجله به‌چاپ رسیده‌اند.[۲]
هم نویسندگان باتجربه و هم نویسندگان تازه‌کار یغما را تریبون مناسبی برای بیان عقاید خاص خود می‌دانستند.[۳] مقاله‌های دلنشین و خواندنی متعددی، سالها در یغما چاپ می‌شد. صاحب اثر دوست‌علی‌خان معیرالممالک، نوه‌ٔ دختری ناصر‌الدین شاه بود که قلمی شیرین و طناز داشت. این مقاله‌ها در وصف رجال عصر ناصری نوشته می‌شد. نوشته‌های معیرالممالک خواهان بسیاری داشت و تعداد زیادی از خوانندگان را مجذوب خود می‌کرد.[۴]
چرا یغما را باید خواند
سالها فعالیت، تجربه، تلاشِ بی‌وقفه و هدفی چون حفظ و نگهداری از زبان و ادب فارسی در پسِ این نشریه نهفته است.
یغما تنها یک مجلهٔ ادبی، تحقیقی و پژوهشی نیست؛ بلکه به مسائل و موضوعات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی هم می‌پردازد.
یغمایی دربارهٔ دغدغه‌های روزانه‌ٔ مردم نیز مقاله‌هایی منتشر کرده که نوشته‌های محمدعلی فروغی، مجتبی مینوی، فخر‌الدین شادمان، محمود صناعی و محمدعلی اسلامی ندوشن نمونه‌ای از آن‌هاست. هرچند که هریک از نویسندگان عقاید خاصی داشتند و با یکدیگر هم‌سو نبودند.
صفحات پایانی هر شماره، شامل اخباری است تا از وقایع و حوادث داخلی و خارجی مطلع شویم.
برای آشنایان به مجله
درواقع یغما خود را تابع سبک‌های پیشین می‌داند و همان‌طورکه خودِ یغمایی در اهدافِ انتشار مجله نوشته است سعی داشته بیش‌ازآنکه تولید اندیشه کند، میراث برجای‌مانده از گذشتگان را حفظ کند تا از آسیب و گزند به‌دور باشد. ازآنجایی‌که سردبیر کمال ادبیات فارسی را در آثار گذشتگان می‌داند و برای شعر اهمیت خاصی قائل است شعر در مجلهٔ او جایگاه ویژه‌ای دارد و بسیاری از آثار ادبیِ مجلهٔ یغما متشکل از شعر کلاسیک است. نثرهای داستانی درج‌شده قالب مشخصی ندارند و تشخیص اینکه کدام داستان، حکایت و نمایشنامه است کار دشواری است. در این اثر داستان جای خود را به حکایت‌ها، خاطرها، روایت‌ها و رخدادهای تاریخی می‌دهد و مقصود، بیشتر ارزش ثانویِ آن‌ها سرگرمی و تعلیمی است. حاشیه‌نویسی‌‌هایی که به‌چشم می‌خورد برای عجیب‌نمودن مجله نیست این نوشته‌ها گاهی پاسخ به کنایه‌هایی است که در مقالات وجود دارد و گاهی گلایه‌ای است از دوستان! گاه این حاشیه‌ها حالت نامه‌نگاری را به خود گرفته‌اند.
ترفند
شوخی و مزاح، شیوه‌ای بود که سردبیرِ زیرک برای رهایی از مأموران سانسور استفاده می‌کرد. هرگاه از نوشته‌های مجله ایراد می‌گرفتند و قصد توقیف داشتند یغمایی می‌گفت: «این مطالب را احمقی می‌نویسد و چند تا احمق هم می‌خوانند!»
خلاصه‌ای از یغما
مجله‌ای با نام یغما، هر سال در ۱۲ شماره به‌چاپ می‌رسید. هر شماره تقریباً ۶۴ صفحه بود. طی سی‌ویک سال، ۳۶۶ شماره از این نشریه منتشر شد. اولین شماره در فروردین۱۳۲۷ و آخرین شماره در اسفند۱۳۵۷ انتشار یافت. ترتیب انتشار مجله اول هر ماه بود. در میان آثار ادبی که در یغما موجود است شعر پررنگ‌تر از همه‌ٔ آن‌ها است. سبک آثار بیشتر کلاسیک است.
سردبیر شعر نو را در مقام شعر قبول ندارد ازهمین‌رو آثار ادبیات‌ِ نو به‌چشم نمی‌خورد. ادیبان و شاعران نامداری چون ملک‌الشعرا بهار، علامه قزوینی، مجتبی مینوی، جلال همایی، محمد معین و بدیع‌الزمان فروزانفر آثار و نتایج تحقیق‌هایشان را در این نشریه به‌چاپ می‌رساندند. بسیاری از صفحه‌های مجله شامل خاطرات سعیدی سیرجانی با عنوان «آشوب یادها» و مشاهدات حبیب یغمایی از دیگر کشورهاست. افرادی که آثارشان منتشرشده اغلب محققان موشکافی بودند که عمر خود را صرف تحقیق و کنجکاوی کردند. داستان‌نویسیِ مجلهٔ یغما برعهده‌ٔ مینوی، محقق برجسته بود. او بدون رعایت معیارهای حرفه‌ای و به سلیقه‌ٔ خود داستان می‌نوشت.
چگونگی انتشار
یغمایی در سال۱۳۰۱ درخواست داد تا امتیاز انتشار مجله یغما را صادر کنند و برای نخستین بار در همان سا